My husband is a super hero.

Unbeknownst to me, I married a super hero.

All superheroes have a benign outer image and a hyper powerful inner self, someone that is “faster than a speeding bullet, more powerful than a locomotive, and able to leap tall buildings in a single bound”, while maintaining the calm, cool and borderline geeky exterior.

Not one to gloat about anything beyond I, me and myself, writing this piece as a tribute to my husband at the moment of his completion of his MBA from the University of Chicago, seemed difficult at first. However, when I laid down the bare facts of his achievement, I cannot but bow in salute, brim with pride to say he is mine, boast that I was with him through this chapter of his life and gawk open-mouthedly at how he simply did it all.

Number of years	3
Number of quarters with active courses	10
Total Number of courses	20
Weeks per quarter	11
Total number of class sessions	220
Total hours spent in class sessions	220 x 3 = 660
Distance from home to class 1 way	38 miles
Total distance driven to and fro just for classes	76 x 220 = 16720
Average time spent driving for each class	3.5 hrs
Total time spent driving + class	(3.5 X 220) + 660 = 1430 hrs
Avg time for homework per week ( avg 2 classes per quarter)	18 hrs
Total home work hours	18 hrs X 11 weeks X 10 quarters = 1980
Total number of papers submitted	200
Total number of tests taken	40
Total presentations given	10
For work, Avg hours per week worked	60
Avg # of days travelled per week	3
Avg time of flight (Chicago – charlotte)	3 hrs
Avg time commuting to and from airport at Chicago and destination	5 hrs
Wake up alarm every Tuesday morning to take the cab to the airport for weekly travel	3.45 am
Therefore, total time worked per week ( work+ class+ homework+ commute+ travel)	60 + 6 + 18 + 3.5 + 5 + 3 = 95.5
Avg hours slept per day during quarter	5
Avg arrival time at home, after travel or class	11 pm
Avg # of weekday evenings spent at home = (7-(Evenings out of town + evenings at school )	1
Number of movies seen in a theater in last 3 years	3
Number of date nights with wife in last 3 years	3
Number of times complained about lack of sleep	0
% of responsibility in filing household payments, bills and utilities	100 %
# of times any of these missed, late or delinquent	0
% of commitment to wife’s happiness	99 %
% of commitment to fatherhood	100 %
% of free time spent with child, pet and wife	100 %
% of time spent on self: golf/ tennis/ other entertainment	< 0.5 %
# of times mugged by Chicago robbers while returning from class	1

My intention, in lining up all these pieces of the jigzaw that has been my husband’s life these past 3 years, is not just to show how thinly stretched he was for time, energy and rest, but how his natural inner super hero accomplished all these without seeming to break a sweat.

With a child that was only 4 months old, a dog that followed his every move  when at home, and a wife such as me, it took great guts to even turn in his application. A mild procrastinator then, his application essays, were still not started, 2 weeks before the submission date. But like all super heroes, who wait for the right time to strike, he summoned his inspirations and wrote them all in a matter of a couple of days. Passing them to peers and other guides for reviews, he polished them so well, I knew the committee would be impressed when they read them. A day in early July of 07, he was called in for an interview, by the admissions panel. Within 24 hours, he received confirmation of his acceptance to the school, a clear sign that they were thrilled to have him.

A dedicated employee to Infosys for over 11 years by then, the rigors of a travelling consultant’s life had already prepared him for unreasonable work hours, work expectations and turn-around times. He had also learnt to endure more pressure, by adding a baby to this mix. So, adding another big time- consumer, such as this MBA should only have been a cake walk. Remember, we are talking super powers here.

My visions of him in the last 3 years only include him looking into his laptop, typing away, looking at the ceiling in deep thought and mumbling to himself about a certain problem or issue, or talking on the phone for hours in teleconferences with team members, either from work or school, silently replying to emails in the middle of the night, working when I go to bed and working when I wake up in the morning.  I have to sift through my memories very hard to even picture him sleeping. Catching cat naps on the sofa, or nodding off in obvious exhaustion at his desk, books and computer in his lap, he would vehemently refuse to admit he was too tired to leave everything and simply go to bed.

On several occasions, when woken up by muffled steps coming upstairs while I slept, I have peeked at the clock to read 2 30, 3 45 or even 4 45 sometimes. In the initial stages of our son’s infancy, when nightly feedings were almost every 2 hours, he religiously alternated with me, for every bottle feed, regardless of when he would have gone to bed, or when his alarm was set for, for the next morning’s flight. I need atleast 8 hours of sleep a day to function normally. So, by my standards of sleep deprivation, my husband is a true super hero, for going 3 years on such low levels of sleep, still being efficient and not complaining about it ever.

I am an easily irritable, demanding, difficult and high maintenance wife. Mood swings and irritations seem to be normal in any human being’s persona, more so, in mine. Imagining someone who is devoid of these characteristics, almost incapable of these seems a bit eerie, doesn’t it? Then eerie it is, but regardless, someone who is above these daily vacillations of a common man, must be a super hero. For the number of times I may have argued, disagreed or even fought with him, I have only been met with patience, silence or a calm and collected response. Alas, the fulfillment that comes from a good fight is the only one he didn’t give me.

How hardy must a spring in a wind-up-toy be, to endure 3 years of continuous winding, and no time between wind ups?: as hardy as the springs in my husband’s brain. If there were 2 quarters that he did not enroll in classes, it is because of the several hundreds of millions in dollars he was chasing in deals and sales from his clients, because he was travelling more than 4 days a week on average to passify, mollify and win back the clients that were cross with his predecessors or juniors, because he could not physically be in Chicago as well as everywhere else his job required him to be. The energizer bunny could learn a few pointers from him.

A busy-bee, a dynamo, a fireball, a spark plug, a workhorse, an eager beaver, anything you can call him, but not a lazy slouch. When it snows 3 inches or 6 or even 10, I know a guy who comes home from a grueling 3 hour class at 10 45 pm, after having driven to class, on the road for 4 hours straight from the airport, just arriving from a 3 hour flight from god- knows-which-client-is-ready-to-light-a-bomb-under-his-chair, a guy that will industriously pick up the shovel and clear the snow for 45 minutes, at least on the side of the driveway, where my car is parked in the garage, so I can get to work the next morning. I know a guy that will pick up all the toys and every bit of paper and mud strewn on the carpet, sweep the kitchen floor at midnight and straighten the curtains as soon as he enters the house, putting to shame, me the dreamy house-keeper who didn’t even notice the mess. This super hero even has good house- keeping skills.

For the happy-go-lucky person that I am, I am extremely pleasantly surprised by how responsible a guy I snagged. Never once in these last 3 years or the 5 before that, have I had to even think about whether our bills have been paid or if there is enough money in my spending account. Performing a quarter of all his smart financial moves, such as opening cards on my name, taking out loans on my name and repaying them, just to build my credit history, buying property making other investments wisely and constantly thinking about the future financial security of our family would have beaten me unconscious, but not him. Because, yes, he is the super hero.

Like I said, I am not used to writing about others and didn’t think this was going to be so easy to write. But it now seems difficult to stop. Its just about 11 pm, on the last day of his classes. When he arrives home tonight, he would have accomplished a goal of a lifetime, against all odds.

Say what do super heroes do with extra time on their hands? Time to find out. 🙂

 

படையப்பா என் வாழ்கையில் மறக்க முடியாத படம் – Padaiyappa, an unforgettable film in my life :)

Readers who understand Thamizh but cant read the script, please scroll down for transliteration. 🙂

நான் மொத மொதல்ல அமெரிக்கால ஸ்டூடென்ட் லைஃப்ல இருந்த போது, மொத மொதல்ல பாத்த தமிழ் படம், என் வாழ்கயிலயெ மறக்க முடியாத படம் படையப்பா!

ஏப்போதுமே  எந்த படமும் ஃபர்ஸ்ட் டே ஃபிர்ஸ்ட் ஷோ எல்லாம்  பாத்ததா எனக்கு ஸரித்திரமே கடையாது. அனா நாங்க  பசங்க எல்லாம்  சேந்து  தலைவர் படம் பாக்க போனோம் பாருங்க , அதுவும் என்ன படம்முங்க  அது. அந்த  படையப்பாவ திரும்ப பாக்க ஒரு சான்ஸு வந்துச்சு. திரும்பனா, இது ஒம்பதாவது இல்ல பத்தாவதாவதா தரமா கூட இருக்கலாம்.ஹெ ஹெ ஹெ.

ஒரு தமிழ் மஸாலா படத்த எப்புடி எடுக்கணும்னு ஒரு புக் போட்டா பாட்ஷா, படையப்பா ரெண்டும் மொத சாப்டரா போடலாம். ரஜினி படம் எதுக்காக எல்லருக்கும் பிடிக்குது, ஸூபெர் ஸ்டார்னா என்ன பவர்னு காட்டுறத்துக்குன்னே எடுத்த மாதிரி படம். அதுவும் என்னா ஓப்பனிங்கு! என் வாழ்கயில மொத தரமா, வெக்கத்த வுட்டு தலைவாஆஆனு கத்துனது இன்னிக்கு மாதிரி நெஞ்சுலயே இருக்குங்க.

அமெரிக்காலேர்ந்து  வந்து  இறங்கின  கிராமத்து  ஸ்டைல்  தேவதை  அந்த நீலாம்பரி ரம்யா க்ரிஷ்ணன், ஒரே அலப்பரையா, பாம்ப புடி! பாம்ப புடினு கத்துறாங்க. ஊர்க்காரங்க எல்லாம் ஐயோ விட்ரும்மானு கெஞ்சுறாங்க. அப்போ கபால்னு ஒரு காட்ச், ஸரேல்னு புத்துக்குள்ள ஒரு கையி, நாகப் பாம்ப புடிச்சு நச்சுனு ஒரு கிஸ்ஸு. யப்பாஆஆ யப்பாஆஅ படையப்பாஆஆ. வந்தார்  பாருங்க  தலைவரு. அய்யோ அய்யோ இது ஓப்பனிங்! சிவாஜிலயும், என்னமோ ஸில்லற தனமா வெச்சாங்களே எஸ்கலேட்டர்ல எறங்கி வர்ரா மாதிரி.

ஆங் அது  ஓப்பனின்கா, அப்பரம் அப்டியே கட் பண்ணினா , ரம்யா  க்ரிஷ்ணன் யார் நீ  அப்டீங்கவும் தலைவர் “எம் பேரு படையாப்பா” னு எஸ்பிபி ஸார் குரல ஸும்மா அள்ராரு. நாங்க  எல்லாம்  ஸ்க்ரீன் முன்னாடி நின்னு கூட ஆடறோம். ஒன்ஸ் மோர் கேட்டு திரும்பவும் பாட்டு போட சொல்லி ஆட்ரோம். அதெல்லாம் ஒரு டைம். சான்ஸே இல்ல.
ரஜினி படம்னா அது சும்மா  ஒரு படம் இல்ல. அது அந்த மொத்த எxபீரிஎன்ஸு அப்டின்னு அன்னிக்கு  தான் மண்டைல  ஒரச்சுசுனு நெனக்கறேன். அதாவது, நம்ப எல்லாரும் ஓரளவு புத்திசாலிதாங்க. ஆனாலும் தலைவர் படம் பாக்கும் போது மட்டும், எங்க  எவ்ளோ பெரிய ஓட்டை இருந்தாலும்  “என்ன பீலாடா” அப்டீன்னு ஸொல்லாம இருகோம்ல. படம் முடிஞ்சப்பரம், இந்த மாதிரி மெதப்புல இல்லாத எதாவது ஒரு கேனயன் எதாவது தப்பா சொன்னா கூட   “ரஜினி படம். லாஜிக்கல்லாம்  பாக்காதடா. ஓவராலா ஒரு ஜாலியா  இருந்துது  இல்ல, அதுதான்டா. ” அப்டீனு ஸப்பகட்டு கட்டவும் வாய்  தான வருமே.

அப்டீலாம் ஸொல்லணும்னாலும் படம் நெடுக  ஒரு தொய்வு இல்லாம டைரெக்டரும் நமக்கு  எதாவது தரணும் இல்லியா? கே எஸ். ரவிகுமாரும் நல்லா தான் குடுத்து இருக்காரு. 4 ஃபைட்டு, 4 ஸான்கு, அங்கங்க  அப்பா அம்மா தங்கச்சி  கல்யாண  ஸென்டிமென்டு, எங்க  பாத்தாலும் பன்ச்சு டயலாக்கு , ஸெம்ம லாஜிக் மீரல் அதையும் நம்ப கண்டுக்காம தலைவானு உருக உருக வெக்கர ஸீனுன்க. யெத்த சொல்லறது  யெத்த வுடறது.

மொத்த படமே ரஜினிய பாத்து ரம்யா கிருஷ்ணன் ஜொள்ளு விட்டு அவரு நெனப்பாவே அலையறதுதான். இந்த பாக் க்ரௌண்ட் கதைக்கு நறைய பாலீஷ். சிவாஜி லக்ஷ்மி தான் அப்பா அம்மா. சிதாரா ஒரு தங்கை. செம்ம காசு பார்ட்டிங்க . ஊரில பெரிய்ய  குடும்பம். பெத்தவங்க சம்மதத்த் உட கட்டிக்க போறவங்க  சம்மதம் தான் அப்டீன்னு  வேற ஒரு ஒன் லைன் ஸ்டோரி . அத்த வெச்சு அங்க அங்க திருப்பம். மணிவண்ணன் சதி பண்ணி சிவாஜி ஸார் காசை எல்லாம் வாங்கிக்கராறு. இந்த சோகத்துல  சிவாஜி செத்துராரு. காசே  இல்லாத படையப்பா மீதி இருக்கற சொச்ச நெலத்துல  கடப்பாரையால  குத்துராறு. குத்துனா கிராநைட்டு! அதுலயே திரும்பவும் காசு பண்ணி மைசூர்  பாலேஸ் மாதிரி வீடு வாங்கிடராறு. நடு நடுல முன்ன சொன்ன மாதிரி பாம்ப புடிக்காராறு, கொம்பு சீவின மாட்டா அடக்கராறு, கள்ள  சாராயக்காரங்களை அடிக்கறாரா. இதெல்லாம் பாத்த  ரம்யா கிருஷ்ணன், கட்னா இவன தாண்டா  கட்றதுன்னு  ஒரே புடியா இருக்காங்க. திமிரு  புடிச்ச நீலாம்பரியா ஆசைய இவுரு கிட்ட சொல்லராங்க, ஆனா, நம்ப ஆளு வேணாம்மா நமக்கு வேற பிகரு சௌந்தரிய செட்டாயிடுச்சுன்னு சொல்றாரு. தாங்காத ரம்யா கிருஷ்ணன் இவுங்க கல்யாணத்த  நிறுத்த ரொம்ப  ட்ரை பண்றாங்க. என்ன பண்ணியும் கல்யாணம் ஆகிடுது. அதுலையே  சைகோவா ஆகிடறாங்க. அவுங்க அண்ணன் தான் நாசர். அவுரு பையன்  அப்பாஸ்  வளந்து வந்தப்பறம், கூட நம்ப படையப்பா பொண்ணு படிக்குது. இது தெரியர வரிக்கும் பயித்தியமா இருந்த ரம்யா கிருஷ்ணன் திரும்பவும் கெத்தா  பழி வாங்க கீழ எறங்கி வறாங்க. இடைவேளைக்கு அப்பறம் எல்லா காரக்டர் தலைலயும்  நாலு வரி வெள்ள  முடி வந்துடுச்சு. ரஜினி திரும்பவும் பாத்ஷா மாதிரி இருந்தாரு, ஆனா சுருட்டு புடிக்கராறு. அன்புமணி ராமதாசுக்கு முந்தின காலத்து படம் இல்லியா? எநீவே, இந்த அப்பாஸ், விஜய குமார் பொண்ணு எல்லாரையும்  வெச்சு ஒரு க்லைமாக்ஸ். கடசீல காதல் (இல்லை, வெறி) தீர்ந்துத்தாங்கறது தான் கதை.  

ரம்யா கிருஷ்ணன்  அம்பிகா ராதாலாம் இருந்த  காலத்துலேர்ந்து இருக்காங்க. ஆனா அப்ப்போல்லாம் ஷைன் பண்ணாத அவுங்க , பின்னால் வந்த ரோஜா மீனா டைம்ல கூட ஷைன் பண்ணலை. கடசீல  இப்டி ஒரு டர்னிங் பாயின்ட் அவுன்க எதிர்காலத்துல இருக்கும்னு அவுங்களே  நெனச்சுருக்க மாட்டாங்க. மூஞ்சி ஒடம்புல்லாம் ஒரு முதிர்க் கன்னி ன்னு  சொல்ல முடியாத மாதிரி தான் இருநதாங்க. காஸ்ட்யூமரும், அவுங்களுக்கு தமிழ் ஸினிமாவின் இலக்கணப்படி , க்ராமத்துல  பாரின்ல  போய் படிச்ச பொண்ணுனா,  ஸ்டையில் ஹீரோயினுக்குன்னு ப்ரத்யேகமா இருக்கற, எந்த கடையிலயும் வாங்க முடியாத, ஜிகினா, பள பள ஜிலு ஜிலு, னு தொடை, மார்பு, தொப்புள், கை, முதுகு எல்லாம் அப்போ அப்போ நிறைய தெரியற மாதிரி விசித்திர டிரெஸ்ஸெல்லாம் குடுத்து இருந்தாங்க. ரஜினி ஸாருக்கூட ஒரு டூயெட்டு. மின்ஸாரக்கண்ணானு. நித்யஸ்ரீ பயங்கரமா  காட்டுக்கத்தல் கத்தி இருந்தாங்க, பாடருதுக்கு பதில். அதுக்கு ரம்யா ஒரு டான்ஸு. பரதனாட்டியம் தான், ஆனா பரதனாட்டியம் இல்லை. அதுக்கு ஒரு டிரெஸ்ஸு, டிரெஸ்ஸு தான் ஆனா டிரெஸ்ஸு இல்லை. எதோ பழைய கலர் படத்துல வர்ர ஸொர்க்க ஸீன்ல இந்திர ஸபைல ரம்பை மேனகைலாம் தக தகனு இருப்பாங்களே  அது மாதிரி. அந்த பாட்டுல நல்ல  லிரிக்ஸு. நீலாம்பரிக்கு  படையப்பா  மேல இருக்கற  ஜொள்ளு  திமிரு எல்லாம் சேத்து பாடரதும், அதுக்கு  ரஜினி ஆள உடும்மானு நழுவரதும் வைர முத்து ஸார் நல்லா எழுதி இருந்தாரு.  நமக்கெலாம் புரியற இந்த லிரிக்ஸ் அவங்க அப்பா அம்மாக்கெல்லாம்  புரியாதானு நாம தான் கேக்க மாட்டோமே. பாட்டு முடியற போது நீலாம்பரி படையப்பாவ இழுத்து வெச்சு ஒரு கிஸ்ஸு அடிசுச்சு பாருங்க. சும்மா தியேட்டரே அதுருசில்ல?

ரம்யா கிரிஷ்ணனோட  அப்பா ராதா ரவி நல்ல அண்டர்ஸ்டாண்டிந் அப்பா. படையப்பாவ  பாத்து நீலாம்பரி ஜொள்ளுனு தெரிஞ்ச ஒடனே எல்லாரையும் வேற வேலைக்கு அனுப்பிட்டு அவுங்க ரெண்டு பெருக்கும் தனிய பேச சாந்ஸ் பண்ணி குடுக்கறாரு. . அத்தை பய்யன்  மாமா பொண்ணு தான், ஆனா, அவுங்க அவுங்க பேர் கூட இது வரிக்கும் கேள்வி படாத மாதிரி காமிச்ச்சு இருந்தது என்ன லாசிக்கோ? ஆனா, அதெல்லாம் பரவ இல்லீங்க. ஒரு பொண்ணு பகிரங்கமா ஒரு ஆம்பளை மேல ஆசைப்பட்டு அத்த ரொம்ப  கர்வத்தோட  சொல்லிரது நல்லா  இருந்துது. ஆனா, முன்னாடி என்னோட *நெஸ் போஸ்டுல  சொன்ன மாதிரி, இந்த பொண்ணோட ஆணவம்  அகங்காரம்  எல்லாத்ததையும் படையப்பா சில்லு சில்லா ஆக்கராறு. ரஜினி சார தாவர வேற எவனாவது அந்த மாதிரி ஒரு  ஸ்ட்ராங் ஃபீமேல் காரக்டர் பத்தி இப்படி  பேசி இருந்தா சே போடான்னு  கோச்சுக்கிட்டு  இருப்பேன். ஆனா படலை. அங்கயும் தலைவர் படந்தானே  னு ப்ரீயா  விட்டுட்டேன். பட் எனக்கு அது வரிக்கும் நீலாம்பரியோட  தெனாவட்டும்  அவுங்களுக்கு புடிச்ச ஆம்பளைய  அடையணும் ங்கற நெனப்பும் ரொம்ப  புடிச்சு இருந்துது.

இத பாத்துட்டு  நீலாம்பரி  மோகத்துல  அப்பறம் சுத்திகிட்டு  இருந்த  பசங்க எல்லாம் கூட தெரியும. அப்போ ப்ளூ  கலர் கார் வாங்குன ஒருத்தர் நீலாம்பரின்னு  அத்த செல்லமா பேர் வெச்சு கூப்பிட்ட கதையும்  உண்டு. 

அப்பறம்  நீலாம்பரிய  கொஞ்சம் கொஞ்சமா ஸைகொ ஆக்கிட்டாங்க . ருத்ர தாண்டவம், கண்ணாடி ஓடைக்கறது, வீட்டில வேலை செய்யாறவங்களை உதாஸீனாப்படுத்தரதுன்னு , காட்டு கத்தால்ன்னு  அந்த காரக்டரோட  கம்பீரம் கொஞ்சம் கொறஞ்சுடுச்சு. திரும்பவும் இடைவேளைக்கு அப்பறம்  கொஞ்சம் புடிச்சாக. ரஜினி சார அவுங்க வீட்டுக்கு வரவேச்சு சேர் எதுவும் இல்லாம நிக்க  வெச்சு காமேராக்கு உள்ளேயே கால விட்டு கால் மேல கால் போட்டு ஒக்காண்டதுலையே  நிமிர வெச்சாங்க. ஆனா, அதுக்கு தலைவர் என்ன பண்ணார் பாருங்க, தோள்ள இருந்த துண்டாலாயே மேல கட்டி இருந்த ஊஞ்சல இழுத்து  ஒரு லெவெல் மேல போய் உக்காந்தாரூ. என்ன க்லாப்சு என்ன விஸல்! தலைவர் கிட்டையே வால் ஆட்டரியா டி  நீலாம்பரி? அப்டீன்னு  பின் சீட் லெர்ன்து பசங்க கத்துறானுங்க.

முன்னாடி சொன்னேன் இல்லை. தலைவர் படம்நா, எவ்ளோ பெரிய ஓட்டை இருந்தாலும் கண்டுக்கமா போய் கிட்டே  இருப்போம்னு, ஆனா, அதுக்கும் டைரேக்டரும்  கொஞ்சம் சரக்கு வெக்கணும். இல்லாட்டி பாபா மாதிரி ஊத்திக் வேண்டியது தான். ஒரு சூப்பர  ஸ்டார்  எப்டி எல்லாம் பாஸிடிவ் லைட்டுல  காட்ட முடியுமோ  அப்படி காட்டி இருக்காரு. ஒரு சாத்விக பொண்ணா  பாத்து  லவ் பண்ணி , ஆனா லவ்வ  சொல்ல முடியாம தவிக்கறது, அப்பா சிவாஜிக்கு பயந்து பம்மறது, நீலாம்பரிய  அடக்கறது, பஞ்ச் டைலாக் “என் வழி தனி வழி” அப்டீன்னு  கைய விஷூக்குனு வீசரது, சும்மா தலைய அசச்சாலே  பிஜிஎம்முல  விஷ விஷ்ன்னு  சத்தம், ஃபைட் எல்லாம் அலேக்கா  அலட்டிக்காம போட்றது, சும்மா விறு விறு  நடையிலையே பாதி சீன்ல பாக்கறவங்களை கட்டி போட்றது, ஒரு கூல்‌நெஸ், ஒரு அசைக்க முடியாத கான்ஃபிடெந்ஸ், எல்லாத்தையும் சேத்து செஞ்ச  கலவையா வர்றதலதான் இந்த படையப்பா  இன்னும் நெஞ்சுலையே  நிக்கறாரு.

வேற எப்ப்டி தான் சொல்றதுன்னு  தேரிலை . இந்த படம் எனக்கு வாழ்கயில ஒரு டர்நிங்  பாயின்ட்  தான். அதுக்கு முன்னாடி, தளபதி படம் எங்கயோ காஞ்சீபுரத்துல ஒரு கல்யாணத்துக்கு போன போது எங்க கசின்ஸ் எல்லாம் சேந்து போனோம். அந்த படத்தை பாத்துட்டே ரஜினி மேல ஒரு நல்ல பிரியம் வந்து இருந்தது. ஆனா அதே சமயத்தில குணா, தேவர் மகன் எல்லாம் பாத்ததனால  கமல் உழைப்புக்கு கிட்ட ரஜினி வர முடியாது அப்படீனு ஆர்க்கியு பண்ணுவேன். சோ,அது வரிக்கும் ரஜினியின் தீவிர ரசிகைன்னு கண்மூடித்தனமா இல்லாத நான், இந்த படம் பாத்த அப்பறம்  அந்த ஸூபர் ஸ்டாரின்  ஆளுமைக்கு கீழ் வந்துட்டேன், விட்ட  எடத்த புடிக்க பழைய ஸீடீ எல்லாம் எடுத்து எடுத்து பாத்தேன். அதுக்கு அப்பறம் வந்த படம் சந்திர முகி, சிவாஜி எல்லாம் ஃபர்ஸ்ட் டே ஃபர்ஸ்ட் ஷோ  தான். பாத்துட்டு வீட்டுக்கு வந்தா தொண்டைலேர்ந்து சத்தமே வராது, தேட்டருலையே  தொண்டை வரள வரள தலைவானு கத்தி கத்தி தான். அவ்ளோ தீவிர ரசிகியா நான் ஆனத்துக்கான படம் இந்த படையப்பவும், அதை மின்னியபோலிசுல  ஸ்டுடென்டா  இருந்த நான் பாத்த அந்த ஷோவும் தான் காரணம். இது வரைக்கும் இந்த படம் பாக்காத ஆளே கடையாதுன்னு அடிச்சு சொல்லலாம். அப்டி ஒரு ஆள் நீங்கன்னா, கண்டிப்பப்பா பாருங்க, உங்களுக்கும் புடிக்கும். 

Naan motha mothalla americcaala student lifela iruntha pOthu, motha mothalla paaththa thamizh padam, en vaazhkayilaye maRakka mudiyaatha padam padaiyappaa!
Eppoathume eNtha padamum first day first show ellam paaththathaa enakku sariththirmE kadaiyaathu. anaa Naanga pasanga ellam sEnthu thalaivar padam paakka pOnOm paarunga, athuvum enna padamga athu.

antha padaiyappaava thirumba paakka oru chaansu vanthuthu. thirumba naa, ithu ombathaavathu illa paththaavathaavathaa kooda irukkalaam.he he he.
poana vaaram ellaarum thaayin manNikodi paareer, baaratha thEsam enRu thOL kottuvOm athu ithunnu faes bukla staetas maaththittu thirinGchaanGgaLE, annikku, san tivi mattum gannaa NinnaanGga. appdi ipdi asaraliyE! sinimaava thavara evanum ethayum paaththuda maattaannu pOttaanGga paarunGga. kaaththaalErNthu raththirikkuLLa orE naaLLA evLO padam san kudumba chaanallayE pOda mudiyumnu savaalO ennamO. evanGganNdaan.  vudu vudEy. thalaivar padam. padaiyappaaaaaaaa.
oru thamizh masaalaa padaththa eppudi edukkanNumnu oru buk poattaa baadshaa, padaiyappaa renNdum motha chaaptaraa poadalaam. rajini padam ethukkaaga ellarukkum pidikkuthu, sooper staarnaa enna pavarnu kaatrathukkunne eduththa maathiri padam. Athuvum ennaa oappaninGgu! en vaazhkayilaye motha tharamaa, vekkaththa vuttu thalaivaaaaaanu kaththunathu innikku maathiri NenYchulayae irukkunGga.
antha neelaambari ramyaa krishnNan orae alapparaiyaa paamba pudi paamba pudinu kaththuRaanGga. oorkkaaranGga ellaam aiyoa vitrummaanu kenYchuRaanGga. appO gabaalnu oru kaatch, saraelnu puththukkuLLa oru kaiyi,Naagap paamba pudichchu Nachchunu oru kissu. yappaaaaaa yappaaaaa padaiyappaaaaaa. vanthaar paarunga thalaivaruu. ayyoa ayyoa ithu oappaninG!chivaajilayum, ennamoa sillaRa thanamaa vechchaanGgaLae eskalaettarla eRanGgi varraa maathiri.

aah oappaningaa, appram apdiyae cut panninaa, ramya krishnNan yaar nee apdeengGavum thalaivar “em pEru padaiyaappa nu espibi saar kurala summaa aLraaru. Naanga ellam screen munnaadi Ninnu kooda aadaROm. ons mOr kEttu thirumbavum paattu poada cholli AdrOm. athellaam oru taim. chaansE illa.
rajini padamnaa athu summa oru padam illa. athu aNtha moththa expeeriensu apdinnu anniku thaan mandaila orachchuchunu NenakkaREn. athaavathu, Namba ellaarum oaraLavu puththichaalithaanGga. aanaalum thalaivar padam paakkum bOthu mattum, enga evLoa periya oattai irunthaalum “enna peelaadaa” apdeennu sollaama irukoamla. padam mudinYchapparam, iNtha maathiri methappula illaatha ethaavathu oru kaenayan ethaavathu thappaa chonnaa kooda “rajini padamna laagikalaam paakakoodathudaa. oavaraalaa oru jaaliya irunthuthu illa, athuthaanda. ” apdeenu sappakattu kattavum vaai thaana vanthuchchu.
apdeelaam sollanNumnaalum padam neduga oru thoyvu illaama dairectarum namakku ethaavathu tharanNum illiyaa? kay. es. Ravikumaarum nalla thaan kuduththu irukkaaru. 4 faittu, 4 saangu, anga anga appaa ammaa thangchchi kalyaana sentimentu,enga paaththaalum panchchu dialaakku, semma laajic meeralathayum namba kandukkaama thalaivaanu uruga uruga vekkara seenunga. yeththa solrathu yeththa vudrathu.

Moththa padame rajiniya paaththu ramyaa Krishnan jollu vittu avaru nenappaave alayarathuthaan. Intha back ground kathaikku naraiya polish enga paaththaalum. Sivaji lakshmi than appaa ammaa. Sithaaraa oru thangai. Semma kaasu paartinga. Oorla periyya kudumbam. Peththavunga sammathaththa vuda kattikka poravanga sammadam than mukkiyam apdinu vera oru one line story. Atha vechchu anga anga thiruppam. Manivannan sathi panni sivaaji saar kaasai ellaam vaangikkaraaru. Intha sogaththula Sivaji sethudraru. Kaasee illaatha padaiyappa meethi irukkara sochcha nelaththaum kadapparaiyaala kuththuraaru. Kuththunaa graanaittu! Athulaye thirumbavum kaasu panni mysore palace maathiri veedu vaangidaraaru. Nadu nadula munna sonna maathiri pamba pudikkaraaru, kombu seevina maattai adakkaraaru, kalla saarayakaarangalai adikaraaraa. Ithellaam paaththa ramya Krishnan, katnaa ivanathaanda katradhunu ore pudiyaa irukkaanga. Thimuru pudichcha neelaambariyaa atha ivuru kitta sollaraanga, aanaa, namba aalu venaamma namakku vera figaru soundarya settayiduchchunu solraaru. Thaangaatha ramya Krishnan ivunga kalyaanaththai niruththa rumba try panraanga. Enna panniyum kalyaanam aagiduthu. Athulaye psychovaa aagidaraanga. Avunga annan than naasar. Avuru payyan abbaas valanthu vanthapparam, kooda namba padayappar ponnu padikuthu. Ithu theriyara varikkum payithiyamaa iruntha ramya Krishnan thirumbavum geththa pazhi vaanga keezha erangi varaanga. Idai velaikku apram ella charactarungalukum thalaila naalu vari vella mudi vanthuduchchu. Rajini thirumbavum baatsha maathiri irunthaaru, aanaa suruttu pudikkaraaru. Anbumani raamadasukku munthina kaalaththu padam illiyaa J anyway, intha abbas, vijaya kumaar ponnu ellarayum vechchu oru climax. Kadaseela kaathal ( illai, veri) theernthuthaangarathu than kathai.

ramyaa krishnnan ambikaa raadhaalaam irunththa kaalaththulErNthu irukkaanGga. aanaa apppoallaam shain panNnNaatha avunga, pinnaal vaNtha roajaa meenaa taimla kooda shain panNnNalai. kadaseela ipdi oru tarninG paayint avunga ethirkaalaththula irukkoonu avungaLe Nenchchurukka maattaanGga. moonYchi odambullaam oru mudirkkanneenu cholla mudiyaatha maathiri thaan irunthaanGga. kaastyoomarum, avunGgaLuku thamizh sinimaavin graamaththu staiyil heeroayinukkunnu prathyaegamaa irukkaRa, eNtha kadaiyilayum vaanGga mudiyaatha, jiginaa, paLa paLa jilu jilu, nu thodai, maarbu, thoppuL, kai, mudhugu ellaam appoa appoa NiRaiya theriyaRa maathiri vichiththira diressellaam kuduththu irunthaanga. rajini saarukkooda oru dooyettu. minsaarakkanNnNaanu. Nithyasree bayangaramaa kaattukkaththal kaththi irunthaanga, padaruthukku bathil. athukku ramyaa oru daansu. barathanaattiyam thaan, aanaa baratha naattiyam illai. athukku oru diressu, diressu thaan aanaa diressu illai. ethoa pazhaiya kalar padaththula varra sorgga seenla inthira sabaila rambai maenakailaam thaga thaganu irupangale athu maathiri. aNtha paattula nalla lyriksu. ramyaa Neelaambari avungaluku padaiyaapaa mEla irukkara joLLu  thimiru ellaam sEththu padarathum, athukka rajini oru nalla vevaira muththu saar nalla ezhuthi irunthaaru. Namakkelaam puriyara intha lyrics avanga apaa ammakkelaam  puriyaathaanu naama daan kekka maatome. Paattu mudiyara pothu neelambari padyapava izhuthu vechu oru kissu adichuchu paarunga. Summa theatare athuruchillaa?

Ramya krishnanoda appaa raadaa ravi nalla understanding apaa. PAdaiyaappaava paaththu neelaambari jollu viduthunu therinja odane ellaraiyum vera velaikku anuppittu avunga rendu perukkum thaniya pesa chance panni kudkkaraaru. Athai payyan maamaa ponnu than, aanaa, avunga avunga per kooda kelvi padaatha maathiri kaamichchu irunthathu enna laagiko? Aanaa, athellaam parava illinga. Oru ponnu bagirangamaa oru aambalai mela aasaippattu atha rumba garvaththoda sollrathu nalla irunthuthu. Aanaa, munnadi ennoda *ness postla sonna maathiri, intha ponnoda aanavam agangkaaram ellaaththaiyum padaiyappaa sillu sillaa aakkaraaru. Rajini saara thaavara vera evanaavathu antha maathiri oru strong female charactera paththi pesi irunthaa che podanu kochukkittu iruppen. Aanaa padalai, angayum thalaivar padamya nu freeya vitutten. But enakku athu varikkum neelambariyoda thenaavattum avungalukku pudichcha aambalaiya adayanomgara nenappum rumba pudichu irunthuthu. Itha paaththu neelaambari mogaththula apparam suththuna pasangala ellam kooda theriyu,. Appo blue color car vaanguna oruththar neelambarinu atha chellama per vechchu koopitta kathiyum undu.

Appram neelaambariya konjam konjamaa psycho aakkittaanga. Rudra thaandavam, kannaadi odaikkarathu, veetla velai seyyaravangalai udaaseenappaduththaruthu, kaatu kaththalnu antha characteroda gambeeram konjam koranjuduchchu. Thirumbavum idaivelaikku appram konjam pudichaanga. Ranjini saara avunga veetukku varavechchu chair ethuvum illaama nikka vechchu camerakkullaye kaala vittu kaal mela kaal pottu okkandathula nimira vechchaanga. Aanaa, athukku thalaivar enna pannaar paarunga, tholla iruntha thundaalaye mela katti iruntha oonjala izhuththu oru level mela poi ukaandhaaru. Yenna claapsu yenna whistle! Thalaivarkittaye vaal aatriyaadi neelambari? Apdinu pin seatlernthu pasanga kathuraanunga.

Munnadi sonnen illai. Thalaivar padamnaa, evlo periya ottai irunthaalum kandukkama poikitte iruppomnu, aanaa, athukkum dairector konjam sarakku vekkanum. Illaati baba maathiri ooththika vendiyathu than. Oru sooper staara epdi ellaam positive lightla kaatta mudiyomo appdi kaatti irukkaru. Oru saathviga ponna paaththu love pani, aanaa lovea solla mudiyaama thavikkarathu, appa Sivajikku bayandu pammarathu, neelambariya adakkarathu, punch dialogue “en vazhi thani vazhi” apdinu kaiya vishukkunu veesarathu, summa thalaiya asachchaale bgmla vish Vishnu saththam, fight ellaam alekka altikama podrathu, summa viru virunu nadaiylaiye paathi seenla paakaravangalai katti podrathu, oru coolness, oru asaikka mudiyaatha confidence, elaaththaiyum sethu senka kalaivaiyaa varratha naalathaan intha padayappa innum nenjulaye nikkaraaru.

Vera eppdi than solrathunu therilai. Intha padam enakku vaazhkayila oru turning point than. Athu varikum rajiniyin theevira rasigainu illaatha naan, intha padam paaththa appram antha super starin aalumaikku keezh vanthu vitta edaththa pudikka pazhaiya cd ellam eduthu eduthu paathen. Athukaaparam vantha padam Chandra mukhi, sivaji ellam first day first show than. Paathuttu veetukku vandaa thondailernthu saththame varaathu, theatrelaye thondai varala varala thalaivaanu kaththi kaththi than. Avlo theevira rasigiyaa naan aanathukkaana padam intha padaiyappavum, athai minneapolisla studentaa iruntha naan paaththa antha showvum than kaaranam. Ithu varaikkum intha padam paakaatha aaley kadaiyaathunu adichu sollalaam. Apdi oru aal neenganaa, kandipppaa paarunga, ungalukkum pudikkum.

 

Customer Service, my foot!

I love my toes after a pedicure. But I hate going to them. There are about 6 nails salons in the 2 mile radius of my house. I try always to rotate between them, because I always hate my most recent salon the most and I hate driving more than 2 miles for a pedicure. The service is going to suck anyway.

The most exclusively Asian owned and operated business in the American economy has got to be the nail salon industry. In most other countries, nail beautification is part of the over all beautification process and therefore are extensions of the general beauty parlor or salon. But in the US, these seem to be independently operating units and don’t offer any other services, except in some cases eyebrow, facial or other waxing to smooth out the hirsute parts. But those are still not the norm.

Despite an entire and most hilarious episode of Seinfeld, being dedicated to the non-customer friendly chatter in a language unknown to almost 95 % of their customers, these salon operators don’t seem to have learnt anything.

“weccum, weccum. Wha u waan?”  Turns back at another attendant and yells something which I assume is “ok, here she is again. Hehehehe” and the second half of the hehehe comes with her head turned to me.

“mmm, I need a pedicure”

“okaaaa. Pick coluh”. A noxious mixture of garlic and wintergreen chewing gum hits me.

After 2 or 3 mins of deliberation I choose 3 shades of silver. She impatiently shifts weight on to each side every 20 seconds or so.

“whi one u waan?”

“umm, can I try them and then decide?” turns back “minkja jojaaa e poajijaa maaju Seelveruu” turns around

“okaaaaay, cow insiiii”.

I grab the most tattered and sleaziest weekly celebrity watch magazine that I can find from their choice collection and dip my feet into the more than comfortably warm water. Now the chair needs special mention. Pedicure chairs have, in my opinion the most well thought of design. Their back rests have in built massage systems, with remote controls at the arm rests, which can often be spread out into little tables to accommodate your magazine and may even have a drink holder. The base of the chairs is an elaborate little Jacuzzi for your feet, with little rollers and spinning wheels with soft buds on them.

 “its super hot, can u lower the temperature?”

Turns knobs. “yahaa, kinzuh jika”. At me: “no probemm”.

 She applies different liquids on my nails, all with varying levels of the overpowering smell of Acetone, to remove the existing chunks of polish from my previous botched up home pedicure, continuously chattering in loud screechy tones with other pedicurists in different corners of the shop.  I try to shut it out of my head and concentrate on which Hollywood actresses have recently converted to lesbianism and which ones have the most botox-on-their-face to cellulite-on-their-butt ratio. The massage chair does its bit by alternately boxing my lower back and kneading my shoulder blades.

 She rubs and scuffs with vengeance at my soles and tries to polish off the dead scales off my cracked heels all during several minutes of continuous chatter in unapproving tones with her friends, composed of an equally proportioned mixture of words that sounded like jinggaa, jungaa, kwanzuu, matsu, and thu thu thutting  at my miserable unmendable petrifications and calluses, I was convinced that she thought I was the worst keeper of feet. She would never leave hers in my care! I couldn’t pretend to read any more about Angelina Jolie’s mysterious new girlfriend. I was now worried at how to win my pedicurist’s approval. I smiled at her weakly.

“you waan manicu aauso?”

“umm, okayy” I replied hastily, cursing myself a second later for falling into the guilt trap.

Turns to manicure side of shop “yingaa, ji la ledsum manicuuu”

“umm, actually, I don’t have time for a manicure. No, I don’t want it”.

“ah! U don waan? Why? Look a ur hans. U fingus loo pretty with manicuu. Now, is all chip”.

Oh may be they are chipped and look accursed by the plague of endless dishwashing. I quickly go through a slide show of visions, me washing endless bottles and nipples and those dreadful Dr Browns bottles interior parts, me washing all my precious non stick utensils that I scream at my husband for ever putting into the dishwasher, me bathing my son, me washing hands, me washing, washing, wet hands, chipped nails…, I need a maid, screeeeeemmm, may be she is right…

“um, no, I am good, I don’t need a manicure.”

“ow. Okaaa.” Turns and yells “yiningsu non jaa manicuuu”.

I felt mildly swayed but also proud of myself for not being intimidated into it. “good job Ramya. Stand your ground, just like that”

Strong tap on my feet. “Oh sorry. I didn’t mean to stomp at you”. “thasss okaaaa”.

But now all the exfoliation and peeling of different layers of cuticle and skin had been successfully accomplished. Atleast, that’s all she was willing to do and I had to assume there wasn’t much more she could do to better my hooves.

She wiggled giant foamy toe separators between my toes making them feel oddly cushy and somehow giving me a happy feeling emanating feet up.

“Whi one?”

“huh”

“whi one u waan?” “whi coluh?”

“oh oh, which color, this one.” Umm, I quickly chose one of the three before she got irate. Well they were all sorta the same color and shiny anyways.

 She painted my toes with the quick precision of a miniature artist. Without thinking about the consequences, I exploded into praise, “ That’s great. See I always wonder how deftly you guys paint nails with such thick tipped brushes, which if you look in the proper dimension is as if a wall painting brush was used to paint a window trim.”

“whaa? You nais loo lie waa ?” big mistake!

“umm, no no, see the brush, its so big, but nail, so small. So, u painting with that brush is like .um….” oh Godddd

“okaaaa.” And of course she turns back and yells “ajungsss ini chee mikaalu. Mau mili y miaki killliyii.”

“okaaaa”. “ u waan manicuu?”

See, it’s a trap. Don’t fall. Am I weak enough to fall now? No, I wont. That’s right. Stand my ground.

“ah, No thank you.

“okaaa. Tweny fie dollaa.”

I dry my feet under the specially made table which has fans at the feet level. I take one last look at the worst post pregnancy bodies photo spread. See, I am sooo much better than these fatsos. And they have the money and the personal trainers and…..

“you all donnnnnn. Thank uuuu”

“oh, ok. Thanks, umm that was great. See you.”

I scurry out of there as fast as I can, stepping on the gas and brakes gingerly to avoid getting my polish mushed. Oh look at them, gleaming like pearls. I have gotto do this more often!

Disclaimer: not meant to poke fun at the language or language skills of the pedicure/manicure industry workers. Only to poke fun at their lack of customer service skills.

 

I did not breast feed, and I am still a good mother

Disclaimer: this post contains references to breast, breastfeeding, lactation and other gross-outable material. So, reading beyond this may be at readers discretion.

My facebook page is inundated by messages from people hailing the world breast feeding week. Anywhere I look, I am being told about the greatness of breastfeeding and how every woman who has given birth must breast feed for the sake of their baby and for their own sake.

I am tempted to write this post only to voice the opinion of some of us who didn’t find the act of breast feeding so “satisfying” or “fulfilling” after all.

To start with, I was not a willing pregnant woman. I had postponed getting pregnant as much as I could and relented only when I ran out of any more excuses to postpone. I could not accept that my carefully dieted and exercised body was being blown out of proportion literally by another force within me. Despite the fact that I had no obvious discomforts from being pregnant, the use of my body to make this baby seemed very disturbing to me. Sometimes I would argue that birds laying an egg seemed more logical, than mammals carrying another living kicking creature inside them. Because when I thought about it, after the fertilization and creation of an embryo, that is its own entity and if it was laid outside the body and developed on its own, much like a chick, it seemed more sensible.

When I encountered  other pregnant women, who seemd to glow and gloat about their pregnancy and how their ultrasounds were oh so cute, I cringed inside, because I didn’t think the fetus in me was any different from an alien from outer space. I didn’t feel this enveloping love or affection for other children cooing from car seats or strollers. I was unwilling to make friends with the women at the maternity stores who felt the sisterhood of the protruding tummies much more strongly that I did. And I once almost slapped a woman for trying to touch my stomach.

And don’t get me wrong here. I did everything I should do to protect the wellbeing of the child within me. I stayed away from every hyper energizing fluid known to mankind, stopped coloring my hair, even getting pedicures to avoid the pungent acetone fumes, ate the right amount of calories, exercised morning and evening, and religiously gulped down the tasteless protein powders to supplement my vegetarianism. I listened to Mozart, MS Subbalakshmi, Thiruvasagam, Shakira, Sean Paul and NPR news with equal zeal, all for the future genius of the bun in my oven.

My experiences at the pre-natal classes, which repeated information that I already knew, and were designed for women who didn’t do any reading on their own, kindled the easily irritable rebel in me.  The meticulous researcher in me was reading and absorbing every detail about the miracle of human/ mammalian birth. As much of a wonder it posed to me, and as much as I was amazed by the evolution of mammalian systems, I even started exploring possibilities of this being a result of intelligent design.

However, predominant amongst all my feelings was that a woman’s body undergoes some irreversible changes because of pregnancy and childbirth, but it was never discussed or mentioned during any of these meetings. Any close friend of mine that I spoke to said that their bodies were not the same as before they had their child(ren). However, brushed it aside as those were alright and they accepted those changes matter of factly. Being a person of independent thought and actions and a positive body image, I was intimidated by their stories of accepting the tummy flab that refused to go away, the raised cholesterol, Blood pressure levels which might need medication for the rest of their lives, the nagging back pain that never went away or the sagging breasts that testified to all that they had been through.

As days to the birth were numbered, we purchased all the items required for easy child rearing including the dreaded breast pump. I was filled with repulsion at the idea of my breasts being ”put to use”, as if they were items from a utility kit. I was simultaneously filled with the immense responsibility of putting all the right things on the blank slate I was about to be given. Putting the right things in the child’s mind and body. This pressure was all encompassing and I constantly worried about whether I could fulfil this enormous job.

And then the much dreaded moment came. The baby was born and was about to be placed at my breast to consume the precious colostrum. As all the triggers in my rational brain egged me on to do the right thing, I felt the entire other half of my brain stiffen up at the looming prospect. The baby promptly bit me so hard that I cried out aloud and my eyes were rolling with tears. In the next few days, I worked closely with a breast feeding consultant who was convinced that I was being selfish and was simply being vain, and I tried to forget that the next feeding, was only an hour away.  I was not at all thrilled by any gnawing or sucking at my already sensitive and painfully engorged breasts.

I opted to use the breast pump instead.  This seemed like a slightly better option as the milk could now be stored in the refrigerator, others could feed the child and most importantly I could avoid the “use” of my breasts by this child which was in other ways changing my life in every miniscule way, during every minute of the day.

However, the work of feeding the baby breast milk, was extremely overwhelming and put enormous performance pressure on me. Compounded with severe bouts  of post partum depression, I supplemented with formula and then was added more guilt about what I was putting into this tiny baby’s tummy. I was torn between being unable to bring myself to let the baby feed on me, to refuse to give the baby what only my body was producing and then to give him formula, to escape from this all.

After nearly 5 months of struggling to find the right balance, lugging the breast pump and its paraphernalia to my office and home, praying that the daycare wont dump the remainder of the breast milk I gave them, one day, my husband  asked me why I didn’t consider switching to formula full time. If it was causing me so much angst, he thought I might be better off with the easier way out. It seemed as if I was only waiting for someone to suggest this to me. A week later, I had weaned off the pumping and the lactation dwindled.  

Much to my relief, I felt extremely relieved with the removal of this extra work. I had more time and energy to spend with the baby and appreciated him more than just a creature that demanded so much from me. My days became easier with only having to provide the formula, which our pediatrician assured us, was just as great, to the daycare. I didn’t need to carry refrigerated packs or freezer gels wherever I went in order to preserve the milk when we went out.  The quality of all of our lives improved dramatically.

In 3 years, my bond with my son is the greatest I can imagine. I love him for the little person he is. I didn’t fall in love with the ultrasound image, or with the little alien in the hospital blanket, just because I gave birth to him. This slow process of loving tells me that despite the actual breast feeding or lack thereof, the relationship I have with him is superior to all else.  

So, if you are a woman reading this and at sometime doubted the hype behind the bond between mother and child developed by the breast feeding act, rest assured, the bond will be created no matter what and don’t fret if choose not to do it. You only need to do the best you can.